PASZKÓWKA i POBIEDR
Miejscowość o obszarze 5,83 km2 , liczy 934 mieszkańców w tym 483 kobiet , 451 mężczyzn. Funkcję Sołtysa pełni Władysław Wysogląd. — (Bodebre — 1326, Pobyodr — 1470-80, Pobiodr — 1581, Paschkowka — 1470-80, Paszkowka — 1581). Wieś leży na pograniczu Kotliny Oświęcimskiej z płynącą jej dnem Wisłą i wzgórz Pogórza Wielickiego. Od roku 1178 tereny na której leży wieś włączone zostały do księstwa opolsko-raciborskiego, a po jego podziale — do księstwa oświęcimskiego. Obecna Paszkówka, to w zasadzie dwie samodzielne wioski istniejące oddzielnie przez kilka stuleci: Paszkówka i Pobiedr. Księstwo oświęcimskie uległo podziałowi i Paszkówka oraz Pobiedr po roku 1445 znalazły się w księstwie zatorskim, aż do roku 1513 kiedy to zostało ono przyłączone do Królestwa Polskiego. W roku 1564 Paszkówka oraz Pobiedr weszły w skład powiatu szczyrzyckiego w woj. krakowskim. Wieś Pobiedr wspomina Jan Długosz w Liber Beneficiorum (1470-80), pisze on że we wsi jest drewniany kościół parafialny p.w. Wszystkich Świętych. Właścicielem wsi był Jan Paszkowski herbu Zadora (Płomieńczyk). We wsi w tym czasie były trzy folwarki, karczma na ¼ roli. Kolatorem kościoła był wspomniany Jan Paszkowski, który oprócz Pobiedra posiadał Paszkówkę i Trebol (Trzebol). Pozostałymi kolatorami byli: Jan Rusocki z Jaśkowic (również herbu Zadora), Mikołaj Jordan z Gniazowic, Janusz Strzała herbu Kotwicz z Bęczyna, Jan i Mikołaj Strzałowie z Sosnowic oraz Filip Burkart herbu Radwan z Brzezinki. Rejestr poborowy woj. krakowskiego z roku 1581 podaje, że wieś Paszkówka dzierżawiona była przez Górskiego i było w niej 6 ½ łana kmiecego, 2 zagrodników z rolami, 2 komorników z bydłem, 2 komorników bez bydła i 3 rzemieślników oraz dwór z folwarkiem. Natomiast w Pobiedrze, który również był dzierżawiony przez Górskiego było: 2 łany kmiece, 6 zagrodników z rolami i 2 komorników z bydłem. Po roku 1550 Jan Paszkowski z grupą współwyznawców zamienił kościół w Pobiedrze w zbór kalwiński. Do czasu odzyskania go przez katolików w 1610 roku wierni korzystali z kościoła w Marcyporębie. Po odzyskaniu kościoła zmieniono jego wezwanie na Przemienienia Pańskiego. |