Miejscowość o obszarze 5,94 km2, liczy 523 mieszkańców w tym 269 kobiet ,254 mężczyzn. Funkcję Sołtysa pełni Zofia Galos.
Wieś w gminie Brzeźnica, malowniczo położona w zachodniej części Pogórza Wielickiego i w centralnej partii Płaskowyżu Draboża. Jej centrum i przysiółki oraz pojedyncze zagrody rozrzucone są tuż pod grzbietem Pasma Draboża, na niewielkich grzbietach wzgórz, wśród żródłowych parowów Sosnowickiego Potoku.
Wieś założona przez Radwanitów i do nich należąca. Pierwsza wzmianka o jej istnieniu pochodzi z 1356 roku, a jej właścicielem był Wojciech Radwanita (Wojciech z Bynczina). Do potomków tego rodu należała wieś także w XV w. W 1407r. – do Michała i Marcisza, którzy wykupili w tej wsi sołectwo i na jego gruntach założyli folwark, a w 1469 r do Bienia. W latach 1470-1480 Jan Długosz w swych rocznikach podaje, że Bartłomiej Bynczsky herbu Radwan na rolach kmiecych założył drugi folwark, ale obok niego wymienia dwóch innych Radwanitów z Bęczyna – Michała Bomczina i Stanisława, a także Jana Strzałę herbu Kotwicz. Obie te rodziny mieszkały w Bęczynie obok siebie co najmniej sto lat. Radwanici przyjęli nazwisko Binczinskich ( Bęczyńskich). W XVIIw., a dokładniej w 1671r. wieś należała do Balcera Paszkowskiego, a tym samym znalazła się w rękach rodziny Paszkowskich , dziedziców sąsiedniej Paszkówki. Odtąd swoje losy związał z właścicielami tamtej wsi, aż do połowy XXw. Spośród bardziej znanych rodzin, w XVII i XVIIIw. posiadali je Żydowscy z Żydowa, a w XIX i XXw. – Wężykowie. Pod koniec XVIIIw. z dóbr Bęczyn wyodrębnił się majątek Bęczynek, który okresowo należał do innych właścicieli. Obejmował on południowo-wschodnią część wsi. Dziedzicem był Michał Świderski, a później (około 1790) wdowa po nim, Wiktoria. W Bęczynku znajdował się oddzielny dwór, folwark, browar i karczma. Po kilku latach Wojciech Rottermund skupił ponownie w jednych rękach cały klucz dóbr, złożony z Paszkówki, Pobiedra, Bęczyna i Bęczynka. Folwark dla bęczyńskiej części dóbr mieścił się w Bęczynku, w narożniku dróg z Paszkówki do Kopytówki i do centrum Bęczyna. Do dziś niewiele zachowało się z dawnego dworu – folwarku. Stojący na wzniesieniu budynek czworaku folwarcznego spalił się od uderzenia pioruna. Stojący poniżej budynek dawnej stajni został przystosowany na chlewnię i stoi obecnie zapuszczony. Całość zabudowań była otoczona parkiem krajobrazowym, który w 1953r. został w całości uznany za pomnik przyrody: grupa 7 lip i 7 dębów w wieku od 200 do 250 lat i o obwodzie od 320 do 410 cm oraz jedna topola w wieku około stu lat i o obwodzie około 210 cm. Do ewidencji zabytków wpisano cały zespół dworsko – parkowy. Park był założony w stylu „włoskim”, posiada kształt prostokąta opadającego dwoma tarasami i skarpą w kierunku południowo-wschodnim. Od wschodu i północy otoczony jest starodrzewem. Ogród posiada szerokie otwarcie na otaczający krajobraz z płaszczyzną wody (stawy) w dole. Ponadto na liście obiektów zabytkowych figurują: kapliczka na Łysej Górze, murowana z 1835r.; kapliczka na Pańskiej Górze, murowana, z ok. połowy XIXw. oraz 4 budynki drewniane z XIX w.
Na zakończenie pewne zestawienie:
Według spisu ludności z dnia 31 grudnia 1900r. Beczyn zajmował 290 hektarów, mieszkało tu ogółem 571osób, w tym 281 mężczyzn i 290 kobiet, wyznania rzymsko-katolickiego. Było 126 domów, obszar dworski i jednooddziałowa szkoła ludowa.